LOGO_YANI
Türkiye'nin kırsal kesimlerinde geçtiğimiz günlerde gündeme gelen bir olay, hem tarım sektörü hem de istihdam alanında ne denli karmaşık sorunlarla karşı karşıya olduğumuzu bir kez daha gözler önüne serdi. Ülkemizin tarım alanında önemli bir yere sahip olan bazı bölgelerde, çiftçiler yüksek maaş teklifler etmelerine rağmen nitelikli çoban bulmakta zorlandıklarını ifade ettiler. Bu durum karşısında çiftçiler, kendi aralarında bir sıra sistemi geliştirerek çoban ihtiyaçlarını gidermenin yollarını aramaya başladı.
Bu yıl, birçok çiftlik sahibi, uygun ve güvenilir çoban bulabilmek için 60 bin TL gibi yüksek bir maaş önerisinde bulundu. Ancak, buna rağmen aranan çoban sayısında hiçbir artış gözlemlenmedi. Tarım ve hayvancılık alanındaki bu sıkıntının temel nedenleri arasında yaşanan göç, tarımsal faaliyetlerin azalması ve gençlerin şehirlerdeki iş imkanlarını tercih etmeleri sayılabilir. Kırsal alanda bu kadar yüksek bir maaşa rağmen neden çoban bulunamadığına dair birçok spekülasyon mevcut. Çiftçiler, çobanlık mesleğinin zorlukları, uzun çalışma saatleri ve fiziksel olarak zorlayıcı koşullar nedeniyle gençlerin bu alana yönelmediğini belirtiyorlar.
Birçok çiftlik sahibi bu sorunun üstesinden gelmek için geleneksel çözüm yöntemlerini bir kenara bırakmayı tercih ettiler. Çiftçiler, kendi aralarında oluşturdukları "sıra sistemi" ile süreli olarak çoban hizmeti almaya başladılar. Bu sistem sayesinde, her çiftlik sahibinin sırayla bir çoban tutması ve belirli bir süre boyunca hizmet alması sağlandı. Sıra sistemi, tarım alanında işbirliğini artırarak hem iş gücü eksikliğini gidermeyi hem de maliyetleri düşürmeyi amaçlıyor. Örneğin, bir çiftlik sahibi, kendi çobanını bir hafta boyunca çalıştırdıktan sonra, sıradaki çiftliğe geçerek çobanın diğer çiftliğe yönlendirilmesini sağlıyor.
Bu sistem, çiftçilerin dayanışma ve yardımlaşma gibi geleneksel değerlerini de yeniden canlandırmış durumda. Çiftçiler, bu yeni yöntemi sosyal medya üzerinden de paylaşarak, diğer çiftlik sahiplerinin de benzer çözümlere yönelmesini teşvik ediyorlar. Bu durum, kırsal bölgelerdeki dayanışma ağlarının güçlenmesine ve tarım sektöründe yeni birlikteliklerin doğmasına katkı sağlamakta. Çoban sıkıntısının çözümüne yönelik böyle bir yaklaşım, yerel halkın birbirine kenetlenmesine ve toplumun dayanışma ruhunu güçlendirmesine yardımcı olmakta. Çiftçiler, bu sıra sistemi ile yalnızca çoban sorununu çözmekle kalmayıp, aynı zamanda sosyal ilişkileri de güçlendirmenin yollarını keşfetmiş oluyorlar.
Sonuç olarak, çiftçiler, karşı karşıya oldukları zorlukları aşabilmek için yaratıcı çözümler aramaya devam ediyor. 60 bin TL gibi yüksek maaşlar önerilmesine rağmen çoban bulamamaları, tarım sektöründe köklü ve geniş çaplı dönüşümlere ihtiyaç duyulduğunu gösteriyor. Kendi aralarında geliştirdikleri sıra sistemi, sadece bir geçici çözüm değil, aynı zamanda kırsal alanlarda mevcut potansiyelin ve insan kaynaklarının daha verimli kullanılmasına yönelik bir adım olarak ön plana çıkıyor. Bu tür yeniliklerin tarım sektöründeki sürdürülebilirlik açısından ne denli önemli olduğu, ülkemizin geleceği açısından büyük bir merak kaynağı.
Çiftçilerin yaşadığı bu sorunlar, aynı zamanda, kırsal alanlardaki istihdamın artırılması ve genç nüfusun tarım sektörüne çekilmesi için neler yapılabileceği üzerine daha fazla düşünmemiz gerektiğini gösteriyor. Bu durum, hem ekonomik hem de sosyal sürdürülebilirlik açısından ciddi tehlikeler barındırmakta. Sonuç olarak, çiftçilerimiz yüksek maaş teklifleri ile nitelikli iş gücünü çekebilmek için yeni stratejiler geliştirmeye devam edeceklerdir.
